March 19, 2009
Hay nako.
Antagal ko na rin di kayo nakabonding.
Since special ang araw na to.
Tatanggalin ko ang katamaran sa system ko.
--
Wednesday(March 18; 11:30 PM) - Tangena, nag-aaral pa rin ako for BioLec. I havent even started with BioLab yet. O Juice ko! Bakit? Bakit? Sa dinami-dami ng school days sa final week, pinili pa ang birthday ko para maging hell day. Finals ng majors.
11:45 PM - Sabi ni Left Hemisphere Cerebrum: Aral pa din. Araaaaal. BioLeeeeec.
Sabi ni Right Hemisphere Cerebrum: Hoy teka teka. Dalawa subject mo bukas, Marjon! Hindi puro BioLec.
11:55 PM - Malapit na ang bukas. Sabi ni Hypothalamus: Tomorrow's a big day. Matulog ka na. O ayan lumalamig na. Sabi ng circadian rhythm mo, bedtime na daw.
12:00 AM - Pumipikit na ko. Leche! Nagvibrate phone ko! Sinong engot ang magtetext ng ganitong oras!? May exam pa ko bukas hoy!
*Happy Birthday! :) Thanks for everything....bla bla* - DJ Perez
Ay oo nga pala. BIRTHDAY KO NGAYON!
Biglang may tumawag. *Karl, Calling*
Marjon: OMG OMG OMG!
Karl: Ha? Bakit? Tanong ko lang kung may assignment bukas.
Marjon: Ay.
Karl: Haha! Joke lang.
Czy, Jhoc, Marga, Karl: Happy Birthday!
Naghintay sila ng 12 AM sa Mini Stop sa UST para lang sabay sabay silang i-greet ako. Shet. Wala akong panyo! Wala akong panyo! Nasa labahan ang lahat ng panyo ko!
Karl: O? Bakit parang di ka masaya? May problema ba?
Marjon: Wala.. Masayang masaya ako. Pero I'm worried about tomorrow.
Karl: Dahil sa exam? Ako nga di pa nagsstart mag-aral eh.
Marjon: Hindi. Di ko alam kung bakit eh..
Karl: Tulog ka na lang.
Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz.
Kala mo natulog na ko? Hindi. Tunog yan nung nagvavibrate na phone. (Zzzzzzzzzz)
Umaalog na bahay ko kakavibrate. Grabe. Andami nag-greet! FIrst minute pa lang ng birthday ko! From B1 to Council to Pisayanos to UST to UP to Ateneo. Huwaw. I feel special. Nafaflatten ako. HAHAHA.
2 AM - Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz..
Toktoraok! Sabi ng manok.
5 AM - Inagahan ko ang gising. Mag-aaral pa ko for BioLab.
May naaamoy ako. Amoy Pinoy spaghetti with extra cheese and a lil' bit of hot sauce. My fave pasta. HAHAHA
Okay di ko muna titingnan.
7 AM - Punta na ko school. Sino kaya ang una mag-g-greet sakin in person? Hayun si Arjo! Sina Norielle. Tumatambay sa labas ng exam room. Nag-aaral pa rin. HAHAHA.
Pumasok ako room. Isang malaking Happy Birthday ang sumalubong sakin. HAHA.
Na-o-overwhelm na talaga ako. Haha.
7:30-9:30 AM - Naudlot muna ang kasiyahan ko dahil narealize kong sabay-sabay naming niloko ang mga sarili namin sa pag-aaral. FUCKING SHIT! ANG HIRAP NG EXAMS!
Pumasok ako ng nakangiti sa room. Paglabas namin, nakangiti pa rin, dahil pinagtatawanan ko sarili ko. Sana di na ko nag-aral.
Nakita ko si Mikko. Hay di lang pala exam day at birthday ko ngayon.
Bibili pa ko ng cheongsam sa Quiapo, may meeting pa kami for Baccalaureate Mass. May worship pa. Kailangan ko pa umuwi ng maaga sa di malamang rason.
10 AM - Wala akong kasama.(Ang lungkot
) Nagkataon, pupunta sa SM San Lazaro si Chiicko para magpagupit. Sabi nya sumama ako. Sige lang. Chiicko: Bat ka nakasimangot?
Marjon: Ewan ko eh.
Chiicko: Wag ka malungkot. Birthday mo eh.
Marjon: Ewan ko ba? Basta di ko talaga maramdaman na birthday ko.
Oo nga marami nag-greet sakin pero may sumasama ba sakin? Wala. Na-realize ko. Oo marami akong friends. Pero namimiss ko lang yung feeling na may bestfriend. Yung sasamahan ka lagi. Yung andyan sayo through ups and downs. Di ba ako ganun ka likable? O kaya.. Kailangan ko na ba mag-girlfriend? Hmmm. Hay. Bipolar day pala ito!
Nung nakasakay na kami sa jeep, na-feel ko na wala naman ako magagawa kung samahan ko magpagupit si Chiicko. Tsaka may kasama naman sya eh. Nagtext si Mikko. Bumaba na lang ako para samahan si Mikko kumain at para diretso na kami sa Quiapo.
Marjon: Hay! Parang ang lungkot naman ng araw na to!
Mikko: Bakit naman?
Marjon: Ewan ko, birthday ko nga, wala naman ako kasama.
Mikko: Oo. Yan din ang na-feel ko nung birthday ko eh. Pangit talaga pag school day ang birthday mo. Tapos busy pa.
Hmmm. Di naman pala ako nag-iisa sa feeling na yun. That was kind of a reliever.
3 PM - Pumunta kami sa Quiapo para bumili ng cheongsam, isang type ng Chinese formal dress. Grabe. First time ko mag-adventure-slash-shopping sa Quiapo. Although once na ko nakapunta dun, pero nakatanga lang ako nun. Magandang experience kasi pareho kami first-timers (Hello, kasama ko naman ba ay Lasallista?) at para lang kaming tangang pa-ikot-ikot.
Sinubukan naming tumawad ng malaki-laking halaga kaso goodluck na lang no. Sa itsura pa lang ni Mikko, mawawalan na kami ng karapatang tumawad nyan. Pero what the hell. Siya pa yung nakakumbinsi sa aleng chekwa. P100 pa! Haha ACHIEVEMENT.
Pero may naalala ako! HAHA. Sa isang store. Sinusukat ko yung cheongsam pero naluluwagan ako sa torso part. Kaya sinusubukan kong i-fit by pulling it backwards. Baka kayanin ng safety pin.
Aleng Chekwa: Gipit tiyan.
Marjon: Po?
Aleng Chekwa: Sa-bee kwo, Gipit tiyan!
Marjon(to the assistant): Ate, ano daw?
Ateng Assistant: Sabi niya HINDI FIT yan. HAHA
Wala lang natatawa lang ako pag nagtatagalog ang mga Intsik. Parang pinag-english mo lang si Pacquiao. HAHA
Pagkatapos ng bonding with Chinese people. Bumalik na kami sa school. Nangitim na kami ni Mikko pati ang mga polo namin.
Habang nagmemeeting, nag-order ako ng pizza at pinakain ko sa council people (nagsiuwian na kasi yung iba. HMPF!)
Tumawag Mom ko.
Mom: Umuwi ka na.
Marjon: Bakit?
Mom: Basta umuwi ka na.
Marjon: Labo.
Mom: Ano?
Marjon: AY! Sabi ko OPO!
HAHAHA.
Umuwi na ko immediately after the meeting. Nagthanks ako sa mga kasama ko kumain ng pizza. At may isang kapal-mukhs na nagreply.
"DJ was rushed into the hospital due to lack of coke"
HAHAHAHA! Wag na no! Para san pa tubig. Tsaka may bibilhin ako for myself. HAHA. Pero bibili sana ako kaso busy lahat kumain. Wala akong kasama. At wala ng time. HAHA. Nag-explain pa.
Pero parang may kulang pa rin. Di ko alam. Parang sad pa
Pag-uwi ko everyone was busy. Syempre touch na naman ako. Haha. Kahit yung mga bata. Nakita ko nagd-draw. Kala ko wala lang. Yun pala gift nila sakin yun. Haha. At pinost nila sa ref.
Tapos may dumating na cake. Cake? Na padala? Nakita ko address.
20 Joann Court, Monmouth Walk, Monmouth Junction, NJ
Teka teka. Address namin to sa states ah. Galing yung cake sa states?
Nag-order pala yung Mom ko online. Tapos dinala sa bahay namin yung cake. Super ganda at super sarap! HAHAHA! Ayoko nga sanang pakainin eh. Itatago ko na lang sana sa drawer ko sa sobrang special. Haha.
Sa card: "A gift of love from us who are always here for YOU no matter what. You make us proud of your achievements keep it up. Luv, Mommy and papa."
Grabe. Dun na talaga ako naiyak. Haha. Naisip ko yung mga nagawa ko 5 months ago(yung suicide attempt). Yung mga nagawa kong ka-pasaway-an these past few months. Through those times, di pa rin sakin naggive up ang family ko. Na-take for granted ko sila dahil akala ko di ako ganun ka-special sa kanila. I've given too much time for my friends, kahit yung IBA sa kanila, kahit hindi "mutual" yung feeling. Na nag-e-effort ako makipagclose sa kanila. Sila? Wala lang. Pero overall. Okay naman sila.
Sakto lang.
- ika nga ni Chiicko
Pero syempre may iba naman, na sobrang effort talaga para sakin. Na-alala ko yung gift sakin kahapon ni Frynx at Jusef. Hababng bumibili sila sa Quiapo ng Cheongsam, bumili na rin sila ng brief para sakin. Haha! Natawa ako and in a way or two, natouch sa effort na binigay nila kahit 1 month pa lang kami magkakakilala. Gumawa sila ng letter. At binalot sa pulang cellophane yung box ng brief. (Yung mga tira-tira sa pagbabalot ng light sticks para sa Bac Mass) HAHA! Para sakin, mas valuable sya kesa sa pagreregalo ng mahal na necklace, pero wala lang. Just plain regalo. Para lang masabi na nagregalo.
Haha isa pang regalo na nagpatawa sakin ay yung kay DJ (kung regalo man yun). Nagregalo sya ng Hopia Mongo. Binili nya pa daw yun sa Chinatown. Favorite kasi namin yun. At yun ang ka-isa-isahang commonality namin. HAHAHA. Si Jel. Nagregalo din. Bumili sya ng chocolates at ginawan ako ng pop-up card. Yihee! Thanks Baby!
Tapos yung mga Accountancy friends ko (lalo na si Angel), kahit di ko sila ganun kakilala. Nagregalo pa rin sila ng shirt. Appreciate ko talaga.
So bakit ako malulungkot? Nalaman ko na marami akong true friends, at natutunan ko ang kahalagahan ng family ko. Nagkaroon ako ng strength at reason para maging masaya sa buhay ko at sana di ako nagkakamali. Ilang taon na naging empty at forgettable ang birthdays ko, but indeed, this is the Best Birthday Ever!
Thank you. Thank you.
Mahal ko kayong lahat.
-Rjon
No comments:
Post a Comment